gezocht (+ audioblog)

Ze zijn weer in de aanbieding: kittens. Kostprijs: een warme liefdevolle mand.

Het gemiauw weerkaatst rond mijn oren. Hoewel u dit niet letterlijk moet interpreteren. Mijn exemplaren zijn behoorlijk gedisciplineerd als het op produceren van katachtige geluiden aankomt. Behalve de kater… die krijgt me horendol met klaaglijk gejank omdat hij het in zijn pikzwarte kopje haalt honger te hebben. Een zeer subtiel, maar accuraat geplaatste poot waarmee hij de huid van je bovenbeen vlijmscherp bestreelt, zijn de favoriete wapens. Samen met doeltreffende kopstoten gefinaliseerd met ritmisch geroffel op de laminaten vloer. Dat er droogvoer staat à volonté, negeert hij dan totaal… nee, nee, nee, mijnheer wil vers! Gehakte biefstuk bij voorkeur… en de keurslager is goed genoeg als leverancier… ‘de yup’! Ik heb potjandorie een BARF-kater! Ik had er vroeger geen idee van dat katten trendbewust waren, maar deze kan duidelijk dierenfora lezen!

Nee, het gemiauw is overdrachtelijk.

Buurvrouw is sinds dit weekend drie kittens rijker, een oude bekende vier. Mislukte sterilisatie van één van zijn vijf poezen, beweert hij charmant. Waarbij ik mij toch bedenkelijk de wenkbrauwen frons…. Sterilisatie bij vrouwelijke exemplaren is bij mijn weten nogal ‘drastisch’… met bitter weinig ruimte voor ‘mislukking’ me dunkt, maar voornoemde een beetje kennende zal die ‘mislukking’ hoogst waarschijnlijk schuilen in het ‘mislukken’ te ‘onthouden’ dat poeslief nog bij de beul langs moest om dit soort akkefietjes te voorkomen. Ach, zijn warrige geest ken je al wat langer, het is een onderdeel van zijn aaibaarheidsfactor. En zeg nu zelf, iemand die al voor vijf poezen een liefdevolle mand bezorgt… ‘de smeekbede om verlossing van deze overtollige kattenpopulatie’ je kan het hem vergeven….

Een andere bekende kijkt dan weer reikhalzend uit naar juni, dan komt een lief klein katertje haar huis onveilig maken en als laatste, maar vast niet de allerlaatste dit seizoen, een virtuele bekende die zijn dochtertjes vanavond de zevende hemel bezorgt door hun toekomstige medebewoner te kitten-borrelen ten huize mama poes. Het schijnt een karamellen katertje te zijn. Of het beestje even zoet is van aard als de kleur van zijn vacht,… dat is nog maar zeer de vraag. De kinderen hebben katerlief al een naam toebedeeld, zelfs nog voor het diertje bewust was dat hij een bestaansrecht had. Duidelijk een katertje die van ‘vertroeteld worden’ een karaktertrek zal moeten maken. Naar mijn bescheiden mening zou dit geen problemen mogen scheppen, katertjes zijn best wel aanhankelijk naar hun baasjes toe. De mijne zijn toch steeds de luidst spinnende exemplaren geweest die van kopjes geven een handelsmerk maakten. Daarentegen het ter plaatse houden om vertroeteld te kunnen worden,… dat is bij katertjes een iets of wat complexere zaak. Maar welke jongeheer kan nu vier guitige meisjesogen weerstaan die vol adoratie elke beweging van hem volgen? Ach dat komt vast wel goed… nee nee, over deze Felix maak ik mij absoluut geen zorgen. Dat komt dik in orde.

Het virtuele gemiauw blijft duidelijk hangen nadat er op mijn facebook een fotootje de revue passeert van de vier ‘ongelukjes’. Het hart smelt als een ijsje voor de zon… maar het verstand zegeviert met radicale logica nadat mijn blik over één van mijn vier kattenbakken dwaalt…. De warme mand… ze is hier al bevolkt, ik sus mijn geweten en bedenk dat ‘u’ misschien ‘wel’ een vacature voor muizenvanger heeft openstaan?

 U mailt me maar, ik hoor het graag!

EERLIJK DUURT HET LANGST !!!

Opborrelende    Vreu g d  e  k   r     e       t     e  n

Onbedwingbare mondhoekkrullen

100W gloeilampse wangen

Verdwaasde    vreugde      dartelingen

AANVALSROES!

Teleurstelling

Je stem walst met de dofheid die je ogen beminnen wil

terwijl je ruggengraat tangoot rond de sprankel van je vastberaden klank

Hard Wired (by Tracy Chapman)

Your wants desires
Needs and wishes
Will be duly noted
Processed filed and cataloged
Labeled and encoded
Turned into sitcom dialog
And advertising slogans

We've got a box to put in your brain
Hard wired for downloading
All the secrets and the mysteries
You've been selfishly withholding

The dreams and hopes
That once were yours
Will now be collected and dispersed
So the first to come with cash to spend
Will be the first one served

We've got a box to put in your brain
Hard wired for downloading
All the secrets and the mysteries
You've been selfishly withholding

Make you think you like to be watched
Displayed on the auction block
Invaded in your own home
Stripped naked on the television
Humiliated in front of millions

We've got a box to put in your brain
Hard wired for downloading
All the secrets and the mysteries
You've been selfishly withholding

We've got a box to put in your brain
We've got a box to put in your brain
We've got a box to put in your brain
We've got a box to put in your brain

Your wants desires
Needs and wishes
Will be duly noted

Canyon

Hoop

Dat de zoute tranen

Diepe kloven slaan

Zodat

De pijn uit je hart

Ontsnappen kan.

voor M.

3230 km

Alleen zijn mijn armen niet zo lang

En ik schreeuw het inwendig uit

Waarom…. WAAROM ???

…

En ik huil …

boeman vangen

Lijfdoordringende zindering

Tomeloze energieopstoot

Ten aanval  ! ! ! !

opgelucht

Woest              verblind

Opgefokt     tot in het hart verminkt

Het perst zich allemaal naar buiten als een laat geboren kind

Tot …


r  u  s  t

gebracht door die pennestreken op papier….

De kracht van de woede vermindert in de v l o e d van de  inkt

twee draden (+ audioblog)

Vijftien witte onderbroekjes, vijftien washandjes, vier witte T-shirts. Netjes op twee rijen…

En je geniet….

je geniet van die pure simpele rijtjes die een frisse geur rondstrooien terwijl de zon met haar warmte je voorhoofd kust. Wat kan het leven toch heerlijk eenvoudig zijn. Licht weerkaatst op  het bladgroen rond je heen, allemaal kleurschakeringen die een eigen naam hebben, voor jou grotendeels onbekende, het stoort je niet, het volstaat te weten dat ze er zijn, die onnoembare aantallen… donkere, lichte, sappige en droge, bruinbespikkelde en geelomrande, frisgroene en schadusblauwe,… . Een hommel die zich aangetrokken voelt door het lentefris van je wasmiddel zoemt rond je oren. De poezen strijken met hun staarten langs je kuiten… .

Het ophangen van de was… het is één van de weinige taken die je gek genoeg voldoening bezorgt. Echte diepe voldoening… maar niet zomaar… de was moet wel juist hangen. Keurig netjes gesorteerd. Kleur bij kleur, soort bij soort. Je verdenkt jezelf er van wat neurotisch te zijn op dit vlak. Nu ja, het is nog niet zo ernstig dat de mannen in het wit moeten langskomen, al denkt je man daar op die momenten anders over. Het is zeker niet zo dat het nooit eens ongeordend de draad op kruipt, maar als je die stukken vezels chaotisch ziet wapperen, ben je niet tevreden. Dan is die voldaanheid, die diepe voldoening en rust, die het kan creeëren in je binnenste, afwezig. Dat ene perfecte momentje waardoor je kan genieten van deze pure routine.

De wasknijpers duelleren ondertussen met de gesel van de wind die het linnen tormenteert. De geur verspreidt zich bedwelmend in je geheugen. De zon, het gras, de vogels die bij de buren kwinkeleren, bij jou durven ze zich niet meer te vertonen… teveel kattig gezelschap. Je sluit je ogen en waant je even in het warme zuiden, je gevoel neemt je mee naar de Quercy. De geur van lavendel, zongedroogde aarde, dor eikenblad en champignons die diep verzonken liggen tussen houtmolm, geknakte twijgen en vertrapt gras. Het tjilpen maakt plaats voor getjirp van krekels. De kattenstaarten door sprinkhanen die kriebelen langs je onderbenen. En in je oren klinken stemmen van beminden die al afscheid namen van het leven. Je voelt plots een strohoed op je kruin en de geur van droog hooi kruipt langzaam je neusvleugels omhoog. Het sappige gras onder je voeten maakt plaats voor stoffig geel zandsteen dat miljarden jaren aan oceanische geschiedenis in zich draagt. De herinnering aan zomerse jeugdvakanties mijmeren in je door.

Terwijl je vol weemoed de ogen opent zet een windvlaag, flirtend met je natte kleren, je terug in het heden en duwen de rest van je huishoudelijke taken je met trage tred het huis in. Maar geen enkele brengt deze mooie herinnering tot leven.

Je had heel even genoten van dit geschenkje, met liefde bezorgt door die twee draadjes. Opgetogen huppel je verder door de dag terwijl een warme genietende glimlach zindert op je lippen.

omwenteling

Je flaneert tussen de platgetreden paden.
Weiden van zekerheid bebloesemd met routine en sleur.

Op zoek naar de Himalaya van je eigen kunnen.
Hoogvlaktes vol twijfels besneeuwd met uitdaging en opportuniteit

Nieuwsgierige huiver zindert door je lijf.
Je tong kleeft droog aan de verwondering van je eigen durf.
Je wimpers aan de opwinding van je wenkbrauwen

Vol ontzag dartelen je voeten op het frisse gras.

onmacht

binnenkant - buitenkant

vacuum

zuurstofloos

doof geluid

vast, geblokkeerd

hermetisch gesloten

wanhoop


stilte in een hoofd vol ruis

en nu ?

risico

zou je wel
zou je niet
mening geven
uithalen
lik op stuk

zou je wel
zou je niet
vrede bewaren
diplomatiek stil
opkroppen tot je stikt

zou je wel
zou je niet
eerlijke rauwheid
verscheurd gevoel verstand
risico lopen


zou je wel
zou je niet

je wou dat je steeds het antwoord wist!

de stem (audioblog)

Ooit loste je stem een openstaande vacature in.
Je toekomstige baas was zo onder de indruk van je telefonische sollicitatie, dat hij je bijna blindelings de job aanbood. 'Bijna', want op het laatste nippertje regelde de man toch nog een 'vleeskeuring' kwestie zeker te zijn dat het magere loontje optimaal zou renderen. Gelukkig was je toen nog een jonge frisse deerne.

Je hoorde het donderen in Keulen, je uitspraak was net datgene wat je inwendig kon doen huilen van ellende. Als kind sprak je de 'r' niet goed uit. Die lag ergens tussen de warme engelse patatjes. Ingeslikt, verborgen en verbogen. Het verrijkte wel je taal, de anekdote wil dat je als kleuter bewust was van dit euvel. Je zocht steevast naar 'r'-loze synoniemen. In de zaak van je ouders stond een goederenlift. Iedereen sprak steeds over 'den ascenseur'...alleen jij, ukkie die je was, gebruikte verbeten het woordje 'lift'. Dictie, logopedie ze baatten niet. Meer dan een franse 'r' kwam er niet uit. En die vond je zo afschuwelijk en geforceerd dat hij maar tussen die warme engelse patatjes werd weggemoffeld, enkel tijdens de zo gehaatte franse les was hij handig. In al je kinder- en jeugdjaren was je je dus pijnlijk bewust van deze slechte uitspraak, bovendien kreeg je vaak te horen dat je niet goed a r t i c u l e e r d e, tsja, wie kan er nu met een aardappel in zijn mond duidelijke taal verkondigen? Eén of andere griek had het je ooit wel eens voorgedaan, maar dan met stenen. Aardappelen waren gelukkig wat smakelijker.

Ergens in je twintiger jaren kwam het mirakel gegoten in twee jaar zangles. De herhaalde ademhalingstechnieken en een plots voorgeschotelde italiaanse aria creeërden de vluchtroute, weg uit de hel. Je had natuurlijk wel eerst omstandig uitgelegd dat je al die 'r'-en onmoglijk kon doen rollen als een woeste golfslag op een maagdelijk strand, maar de zangleerkrachte wuifde het zomaar weg..... "zing nu maar gewoon.".... De basis was in de voorgaande jaren gelegd ... de dictie, de logopedie.... het was de nodige onderbouw om die 'r' tot leven te wekken. meer nog, een tropische donderslag verbleekte erbij. Je stem kreeg voorgoed een andere kleur!
Dat was dan ook meteen het enige goede aan die hele zanglessenperiode. Voor het overige was het een puur traumatische ervaring. Eentje die je voorgoed 'en public' de mond snoerde als er iets van 'zingen' werd gesugereerd. (tenzij in de vroege uurtjes op feestjes.. maar wie spreekt dan nog van 'zingen'?)

Je bent nu al een eindje carrièreloos en je stem ligt stoffig opgeborgen tussen de dagelijkse sleur. Tot vandaag, in een gesprekje met een ex-radiomedewerker kwamen stemmen en hun 'timbres' even ter sprake. Je vroeg je af of je het nog wel in je had.... of je het ooit wel in je gehad had.... maar tja, dat werd in je profesionele periode door bekenden en onbekenden zo vaak spontaan gemeld. En een blinde medestudent verklapte je dat hij die eerste keer dat hij je stem door de gangen hoorde galmen overtuigd was dat je voor de radio werkte. (Tot nu toe je mooiste compliment op stemgebied) Anderen namen soms geen blad voor de mond en suggereerden met een kwinkslag een telefonische job van 'ahum' minder familiale aard.
Het moest dus wel waar zijn en zo begon je te zoeken naar 'stemopnamemogelijkheden'. Na al die jaren wou je zelf ontdekken waarom mensen je stem aan de telefoon zo leuk vonden klinken.

Wat snuisteren op de computer beloonde je met een opnamepakketje. Een erg compact en basic pakketje welliswaa. Je eerste pogingen waren er dan ook naar. Bijna gaf je er meteen de brui aan, ze moesten zich toch allemaal vergist hebben en de telefoonkwaliteit in mijn hoogdagen was vast erg mild bij het verdoezelen van die enge stem die uit de boxen schalde. Vooral omdat je het eerst met wat 'meezingen' had uitgetest terwijl een franse chansonier begeleidde via je hoofdtelefoon..... Dat dit niet zo'n goed idee was had je gezien bovenstaande verklaring wel kunnen weten. Gelukkig kwam je koppige natuur weer boven drijven. Toch nog maar eens proberen. En waarempel, na wat keelgeschraap en het nodige kuchwerk kwam er toch nog iets 'aardigs' uit. hmmm, maar als een zwoele telefoonstem vond je het niet klinken. .
Je besloot het maar aan derden over te laten. Toen 's avonds de andere helft van het trouwboekje thuiskwam moest die er aan geloven. Toen hij het blogstukje onder lichte dwang beluisterde vroeg hij verbaasd wie dit had ingesproken.... whow.... en het klonk niet eens afkeurend maar oprecht verrast, BINGO, je had je 'stem' terug!.

Je werd meteen wat overmoedig en bedacht dat je, net zoals je grote voorbeeld, Simon Carmiggelt, best wel wat van je 'stukjes' in kon spreken. Zo werd je blogje ook wat geanimeerder dacht je. Maar dat was buiten de waard gerekend. Blogger liet niet zomaar audiobestandjes toe. TE SIMPEL! Nee nee, een mens moet nu meteen een filmpje maken of de hele handel via een website downloaden. Eigen creativiteit werd, behalve schrijvende, duidelijk niet geapprecieerd.
Gelukkig bracht je man soelaas. Met wat knip- en plakwerk, wat testresultaatjes, de nodige omgevingsstilte en dito inleespogingen later, kwam een eerste audioblogje tot wasdom. Je diepte zelfs nog enkele dictie instructies op uit de oude doos en liet die 'eind-n' keurig vallen. Plots was de fenix uit haar assen herrezen, bestoft en gekreukt en met wat meer ademnood, maar ze leefde nog, en hoe! Ze popelde om het volgende stukje in te spreken... en zo gebeurde..

trauma

lekke gieter
deegbal in maag die een uitweg zoekt
kermisgevoel na het tiende rondje carroussel
boei, wangen warm ontploffingsgraad
spotlights vol priemende blikken

en dan

rauwe schrille keelgeluiden
een pijnigend aria lang
twee decennia en nog
vlucht je schaduw
zichzelf voorbij

wreed in zijn mooiheid en wij zijn de monsters

Gisterenavond de film HOME bekeken. Ik werd haast misselijk.
Nee niet door gruwelijke beelden, net het tegenovergestelde, geen bloederige scenes of bomaanslagen, geen eindeloze verkrachtingen of verminkingen... althans... niet aan de oppervlakte van de camerabeelden. De gruwel lag net in de mooiheid, de mooiheid die wij, mensen in een recordtempo vandaliseren. O ja, ik wist het allemaal wel, maar net het gebrek aan giflozingen, fabrieken en andere pijnlijk lelijke landsschapsvernietigende zaken maakt dit zo gruwelijk. Wie doordenkt kan niet meer naast het contrast kijken. Hij laat ons zien wat we kapot maken. Wat we zullen missen door onze eigen domme (dom is echt een understatement van formaat) naar de eeuwige verdoemenis helpen.
Is het toeval dat de mensen die hij in beeld brengt net die mensen zijn die door armoede dicht bij de natuur staan? Die in volle eenvoud leven? Ik denk het niet. Voor mij is dit de enige kans om 'misschien' heeeeeeeeeeel misschien onze planeet te redden van onvruchtbaarheid. Want uiteindelijk zal ze wel blijven bestaan, draaiend en al, alleen.... het leven zoals wij het kennen en bestempelen zal niet meer zijn. De vraag is alleen hoe vlug.... en volgens mij veel vlugger dan we ons willen realiseren. De angst dat we het einde van onze levensdagen zullen vullen met happen naar een teug verfrissende lucht uitdrogen en snakken naar een druppel drinkbaar water. Dit doemscenario lijkt mij plots enorm realistisch. En ondertussen groeit de bevolink maar aan en is de wereld blij dat China het verbod op meerdere kinderen opgeheven heeft, want politiek incorrect... . Het was misschien net wel onze enige ontsnappingsventiel.... o wat zijn wij homo sapiens toch dom.... en ze noemen ons dan nog de 'wijze mens'.... tijd om er in vandaele een nieuwe definitie aan te koppelen... aan dat woordje 'wijs'

Alleen onze hond krulde zich op en vleidde zich met een tevreden zuchtje op de bank.... wijsheid.... het ligt bij hen die hun instinct volgen, niet hun rede....

The Power of Words

Mirages vol poëzie

Tussen de luchtkastelen in je hoofd vind je af en toe een oase aan klanken.

small tenderness

vijf vingers en een handpalm

één plekje op je rug

een halve pas

twee seconden lang

'meltdown'

blame it on those bright sparkling eyes... ;-)

En daar zit je dan,  aan je klaviertje. Een hoofd vol ideeën. Woorden die heldere beelden vormen in het labyrint van je gedachten... maar ze vinden de uitgang niet.
Je bent met jezelf nu éénmaal een uitdaging aangegaan, je wilt en moet en zal jezelf verplichten om elke dag toch wat neer te pennen, wat meer dan een losse zin. (Al zijn die zinnen niet zo evident, want op die van vandaag zat je toch ruim een kwartier te 'her'zwoegen.)
Ach waarom je zo pijnigen denkt de lezer vast, maar er zit wel meer achter. Een nieuw verbeten gevecht met jezelf. Al wat te lang rustte je op je lauweren. Ook was er de laatste tijd best wel wat confrontatie met wat had kunnen zijn als.... Ook al had je alle recht en ook wel zeker nood aan die rust, vanbinnen is er iets verschoven. Een lichte, maar duidelijke zekerheid. De groei die je vond in die zelfreflectie wil je nu naar buiten dragen.
Iets vroeger op de avond viel in een virtueel gesprek het woord 'psychologie' en hierdoor zweven je gedachten nu terug naar theoriën, uit de doeken gedaan door een grijsaard die de volle aula met twinkelingen in zijn ogen tot grootse discussies uitlokte. Hoe controversiëler hoe schitterender de vonken dansten over zijn pupillen.
Was het niet zo dat mensen rond hun 40'ste drastische wendingen kunnen nemen in hun leven... zou dit er zo eentje zijn? Een carrièremove van de eindelijk volwassen geworden mens? Een wissel zonder inkomen dan wel. Maar ach, je levensloop leerde je dat rijkdom niet in centen zit, maar in je eigen flexibiliteit en alles wat onkoopbaar is met geld. De grijsaard had het, zoals altijd, bij het rechte eind..., al waande je jezelf in je jeugdige overmoed soms immuun voor zijn voorspellingen. (En meteen hou je bij dit besef je hart vast terwijl je bij de gedachte komt dat je man nog zijn midlifecrisis moet beleven.)

Het 'terug' onder de knie krijgen van spelling en grammatica, het opleuken van je zinnen, het spel met de beeldspraak, het heeft je gebeten en laat niet los, als een American Stafford die geen discipline kent.
Je drukt dus maar op 'voorbeeld' en plaatst dadelijk dit stukje aanslagen op het scherm. Met rechte rug en een flinke dosis overmoed. Waarom ook niet, de grijsaard had het toch voorspeld! ;-)

ontdooien

en het zout van mijn tranen verdampt in de zachte glooiingen van de stormende zee.