Don't let me be misunderstood

B.Benjamin/S.Marcus/C.Cadwell

Baby, you understand me now
if sometimes you see that I'm mad.
Don't you know that no one alive can always be an angel?
When everything goes wrong, you see some bad.

But I'm just a soul whose intentions are good;
oh Lord, please don't let me be misunderstood.

You know sometimes, baby, I'm so carefree
with a joy that's hard to hide.
And then sometimes it seems again that all I have is worry,
and then you're bound to see my other side.

But I'm just a soul whose intentions are good;
oh Lord, please don't let me be misunderstood.

If I seem edgy,
I want you to know,
I never meant to take it out on you.
Life has its problems,
and I get more than my share;
but that's one thing I never mean to do
'cause I love you.

Oh baby, I'm just human.
Don't you know I have faults like anyone?
Sometimes I find myself alone regretting
some little foolish thing;
some simple thing that I've done.

But I'm just a soul whose intentions are good;
oh Lord, please don't let me be misunderstood.

Don't let me be misunderstood.
I try so hard,
so don't let me be misunderstood.

Keuring

Mijn tranen stroomden langs de regen heen op mijn wangen, bij de verlammende gedachte dat de dood jou in een keuringslijntje heeft geplaatst.
Zijn ogen dwalend over je jonge lijf, wellustig op zoek naar een ankerpunt om je mee te slepen naar zijn domein.

Maar ik laat hem niet!

Ik stuur je duizenden schilden vol liefde, glad en gepolijst, zodat elk van zijn blikken verteren in de warmte van jouw sterke hart!

shock

De waas van verdoezelschuim valt als een domper
Bouwt een dam rond je pijn terwijl je gedachten zwarte emoties malen

Zout druppelt uit je oogranden na minutenlange leegte….
Plaats makend voor de stilte na de storm.

volle maan

Een maandelijks terugkerende vloek, jawel… steeds opnieuw vecht je die ene nacht met de muze der slapeloosheid…. . Een muze, maar niet ter jouwer glorie, deze is enkel zichzelf ten dienst. Want de slapeloosheid verheft zichzelf tot een kunstvorm in de creativiteit die het aan de dag legt om je lichaam te doen kronkelen en kreunen in de bochten en plooien van het gewoel die versgestreken lakens tot kreukels reduceert.

Je bent uitgeput, op van het vechten tegen de vaak, je hoofd lijkt wel in verschillende compartimenten onderverdeeld. Eentje waakt, eentje slaapt, eentje zeurt en eentje is klaarwakker!
En na een uur of twee drie strijden neemt die laatste vol jolijt het heft in eigen handen. Onderdrukt twee van de drie andere (Die zeurende blijft natuurlijk, wat had u anders verwacht?) en doet je met slome strompelbewegingen de trap afdalen…. Het hondje huppelt fluks voor je uit… want het stille gejank had deze nacht alras resultaat en hierdoor kon ze vrolijk en vrij het kooitje uit…. Verdiepje lager, op naar wat tuinavontuur. (Ze moet het vrouwtje toch wijsmaken dat ze hoogdringend moest, anders mag ze het niet, zo midden in de nacht om verlossing keffen)

Op zomeravonden sluip je vaak even mee de tuin in, met een pluizig dekentje tegen de nachtelijke kou geniet je van die witte schijf aan het firmament. Ze lokt en roept je om te baden in haar licht. De slakken om je heen schuren met raspende tong de frisse blaadjes van je tuintje kaal en actieve katten verwelkomen je op hun nachtelijke strooptocht. Als de koude je botten bereikt, probeer je toch maar eens die zetel in de woonkamer uit. Maar ook die verliest het duel met janneke maan. Het stemt je op één manier tot vrolijkheid…  . De gedachte dat de maan invloed heeft op alles wat ‘water bevat… . Die extra kilo’s die je lijf moet voortslepen, het is geen vet, nee nee  'H2O' pomp je vol overtuiging in je wazige brein. Jammer dat de maan dat water niet doet ‘verdampen’, dan bleef je met genoegen een paar nachten per maand waken.

Pas in de vroege uurtjes duw je knikkebollend op het knopje van je nachtelijke metgezel. Je PC’tje staarde je van vermoeidheid tranende ogen aan en knipoogt je nu met zijn laatste lichtgeflikker de ochtendstonde in. Stilletjes klim je op de bedstee, neervlijend naast je geliefde. Alleen heeft het hondje tegen die tijd iets anders in petto. Voor ze zich tegen jou aannesteld, likt ze vol overgave die zelfde geliefde het bed meteen uit. Hem aanporrend de tredmolen van de volgende werkdag in te stappen, terwijl de volle maan nog zachtjes in het ochtendgloren haar laatste adem schijnt. De zon neemt hem op in haar stralen en wiegt het mannenke in de maan, samen met jou, de verlossende slaap in.