dinsdag 26 april 2011
maandag 25 april 2011
de rust
En langzaam ebt de onrust weg... vloeiend door de virtuele inkt op het scherm en in de gedachtengang... structuur... hoofdzaak, bijzaak, tussenzaken...
De verzuchtingen van het weten... het is niet weg... het sliep enkel maar... de remedie is teruggevonden... het medicijn voor het bestaan....
De verzuchtingen van het weten... het is niet weg... het sliep enkel maar... de remedie is teruggevonden... het medicijn voor het bestaan....
wieken
Met de leiband en de hond vind je terug wat zen in de ondergaande zon die zo lief is om net niet in de ogen te schijnen.
Als dan plots boven je hoofd een helikopter zijn wieken zwaait. Je gedachten dwalen af naar het waarom van al dat gehaast.... zou er iemand ziek zijn, vliegt hij niet richting Gent UZ? zou wel kunnen denk je dan. En dan dwalen je gedachten af naar de andere kant van de wereld waar je vriendin de vader van haar kind over een aantal weken prijs moet geven aan oorlogsgebied... . Je slikt en relativeert meteen weer de zorgen in je eigen kleine bestaan. (Al zijn die niet steeds zo banaal). Je houdt helemaal niet van oorlog en gruwt van de terreur, de verkrachtingen, de nodeloze moorden, vernietigingen uitroeiingen van ideeën en culturen, potentie en schoonheid van het getroffen volk of volkeren....maar je kent ook de gruwelijke waarheid van het menselijke ras.... we zijn wreedaards, het ergste wat de aarde ooit overkwam en onze vriendelijke hulpvaardigheid is slechts een dun laagje craquelé die elk moment open kan barsten als er aan onszelf of onze dierbaarste dierbaren geraakt word. Ons comfort, onze welvaart, ons naakte voortbestaan, onze visie onze religie, onze voeding onze verwarming of verkoeling... het roept het monster in ons op als het in bedreiging komt...
En plots sta je weer in de realiteit van alle dag terwijl de hond aan de leiband trekt, snuffelend aan het allerbelangrijkste op aarde... de geur van een rivaliserende loopse teef in de buurt van dat spoor van die altijd gewillige machoreu.... je glimlacht zonder een spoor na te laten op je gelaat, terwijl twee katten rustig toekijken naar de viervoeter die hun helemaal niet interesseert gezien ze zich heerlijk wentelt in de heerlijkheid van haar hondengedachten aan een onmogelijke procreatie... .
De net hervonden schrijver in je wil naar huis om de gedachten terug op het scherm te plaatsen... de wereld is plots veranderd in een aaneenrijging van woorden, gedachten ordenen zich... de drang tot schrijven laat je koortsachtig in stille rust wachten tot de trekkracht van de leiband jouw kant kiest....
Als dan plots boven je hoofd een helikopter zijn wieken zwaait. Je gedachten dwalen af naar het waarom van al dat gehaast.... zou er iemand ziek zijn, vliegt hij niet richting Gent UZ? zou wel kunnen denk je dan. En dan dwalen je gedachten af naar de andere kant van de wereld waar je vriendin de vader van haar kind over een aantal weken prijs moet geven aan oorlogsgebied... . Je slikt en relativeert meteen weer de zorgen in je eigen kleine bestaan. (Al zijn die niet steeds zo banaal). Je houdt helemaal niet van oorlog en gruwt van de terreur, de verkrachtingen, de nodeloze moorden, vernietigingen uitroeiingen van ideeën en culturen, potentie en schoonheid van het getroffen volk of volkeren....maar je kent ook de gruwelijke waarheid van het menselijke ras.... we zijn wreedaards, het ergste wat de aarde ooit overkwam en onze vriendelijke hulpvaardigheid is slechts een dun laagje craquelé die elk moment open kan barsten als er aan onszelf of onze dierbaarste dierbaren geraakt word. Ons comfort, onze welvaart, ons naakte voortbestaan, onze visie onze religie, onze voeding onze verwarming of verkoeling... het roept het monster in ons op als het in bedreiging komt...
En plots sta je weer in de realiteit van alle dag terwijl de hond aan de leiband trekt, snuffelend aan het allerbelangrijkste op aarde... de geur van een rivaliserende loopse teef in de buurt van dat spoor van die altijd gewillige machoreu.... je glimlacht zonder een spoor na te laten op je gelaat, terwijl twee katten rustig toekijken naar de viervoeter die hun helemaal niet interesseert gezien ze zich heerlijk wentelt in de heerlijkheid van haar hondengedachten aan een onmogelijke procreatie... .
De net hervonden schrijver in je wil naar huis om de gedachten terug op het scherm te plaatsen... de wereld is plots veranderd in een aaneenrijging van woorden, gedachten ordenen zich... de drang tot schrijven laat je koortsachtig in stille rust wachten tot de trekkracht van de leiband jouw kant kiest....
file
En de onrust dendert door…. Als een nerveuze file.
Knooppunt keel en maag zitten volledig blok….
opgekropte nijd… weggemoffelde verwijten…
zelfontleding… hersengekraak…
opgekropte nijd… weggemoffelde verwijten…
zelfontleding… hersengekraak…
Onrust dendert door….als een nerveuze file…
Verlangend naar de vroege middag luwte van mijn eigen snelweg…
opengetrokken blikje....
Terwijl het lipje van het blikje fris zijn hoeken optrekt in een glimlach zinken de gedachten van de drinker weg in het verleden....
de gemiste kansen kruipen de diepe vochtige aluminium krochten in.
De bitterheid verdwijnt in de bubbels ...
strijdend met de innerlijke sprankels van de weerbaarheid.
Ze zweven verder op de circulaties van illusies, opgehangen aan de realiteit van die anderen.... wervelend rond je hoofd, bewijzen dat ook jij ooit....
Ach je bent de schim in hun schaduwtheater.... je beweegt er tussen als die onaangekondigde vlinderslag uit de tropen.... stof ophopend in hoekjes, wind om de wind zijnde, wervelend in het stof van je eigen gedachtenspinsels....
En terwijl de bitterheid hoogtij viert in lettergrepen en bewoording, vind de ziel van het verleden haar doffe maar diepgewortelde glans stilaan terug, Het eerste dunne laagje stof is weggevaagd..... enkel de toekomst weet of haar potentiële glorie ooit nog zal schitteren of met een eenzame zwaluwslag opgaat in het azuurblauw van de vergetelheid... .
de gemiste kansen kruipen de diepe vochtige aluminium krochten in.
De bitterheid verdwijnt in de bubbels ...
strijdend met de innerlijke sprankels van de weerbaarheid.
Ze zweven verder op de circulaties van illusies, opgehangen aan de realiteit van die anderen.... wervelend rond je hoofd, bewijzen dat ook jij ooit....
Ach je bent de schim in hun schaduwtheater.... je beweegt er tussen als die onaangekondigde vlinderslag uit de tropen.... stof ophopend in hoekjes, wind om de wind zijnde, wervelend in het stof van je eigen gedachtenspinsels....
En terwijl de bitterheid hoogtij viert in lettergrepen en bewoording, vind de ziel van het verleden haar doffe maar diepgewortelde glans stilaan terug, Het eerste dunne laagje stof is weggevaagd..... enkel de toekomst weet of haar potentiële glorie ooit nog zal schitteren of met een eenzame zwaluwslag opgaat in het azuurblauw van de vergetelheid... .
teruggrijpen
Na een aantal maanden afwezigheid van dit experiment, alles netjes teruggevonden zoals ik het achterliet... vrij veilig opgeborgen, want vond zelf bijna de sleutel niet meer terug.
Na een paar woelige dagen van intern onderzoek maar besloten om dit wat minder 'veilig' op te bergen.
Gedeelde woorden winnen aan kracht. Ze kunnen de pijn verlichten, de vreugde exponeren... . Tijd om met nieuwe frisse moed de wereld terug in te stappen... Experiment, zelfontplooiing terugwinnen...
Waarom niet mijn flarden van gedichten en hersenspinsels wat publiekelijker toegankelijk maken? De diepere waarheid is immers enkel voor mezelf bekend. Ook al lijken woorden onthullend, ze kunnen net zo goed verhullend zijn. Maar de emoties ontlaadden, de gedachten winnen aan kracht.
there we go..... de weemoed, de vreugde, de pijn, de liefde, de bitterheid, de tederheid, de verwarring en de verwondering.... voortaan vinden ze hier hun plekje.
Na een paar woelige dagen van intern onderzoek maar besloten om dit wat minder 'veilig' op te bergen.
Gedeelde woorden winnen aan kracht. Ze kunnen de pijn verlichten, de vreugde exponeren... . Tijd om met nieuwe frisse moed de wereld terug in te stappen... Experiment, zelfontplooiing terugwinnen...
Waarom niet mijn flarden van gedichten en hersenspinsels wat publiekelijker toegankelijk maken? De diepere waarheid is immers enkel voor mezelf bekend. Ook al lijken woorden onthullend, ze kunnen net zo goed verhullend zijn. Maar de emoties ontlaadden, de gedachten winnen aan kracht.
there we go..... de weemoed, de vreugde, de pijn, de liefde, de bitterheid, de tederheid, de verwarring en de verwondering.... voortaan vinden ze hier hun plekje.
Abonneren op:
Posts (Atom)