zaterdag 30 april 2011
natuurwetten
Na jaren dat je op het nieuwtje wacht komt het toch nog steeds keihard aan. Een familievriendin is de strijd tegen haar kanker aan het verliezen. Het waken is ingezet. Vol verdriet zit je te denken aan die vrouw die je zo vaak op foto zag bij haar schoonouders, waar je zo'n ongelooflijke verhalen van hoorde ... haar moedige harde met opgeheven hoofd gestreden oorlog.... hij komt tot een einde... . En nog hoor je steeds de positieve noten, hoe ze half verlamd haar stiefdochter ondersteunt en laat lachen tot ze zelf het bewustzijn zal verliezen....Je hebt haar nooit zelf ontmoet, maar kent haar uit duizenden verhalen en uit de warmte en de liefde in de stem en de gezichten van haar schoonfamilie... Je weet gewoonweg dat dit een aparte vrouw is...Nog steeds... al zit je te denken dat terwijl je dit tikt.... ze haar laatste adem kan zuchten... een erg vreemde gedachte... en toch zo aards als maar zijn kan.
De wereld draait zacht rond je door... terwijl je haar maar niet los kan laten... ze was er al zo lang en ze won de laatste jaren, schijnbaar steeds opnieuw van dat rotbeest in haar lijf... het leek wel alsof zij die ene was, die tegen alle natuurwetten in toch zou overleven..... ... en je baalt als een stekker...want je wil het maar niet geloven....
De wereld draait zacht rond je door... terwijl je haar maar niet los kan laten... ze was er al zo lang en ze won de laatste jaren, schijnbaar steeds opnieuw van dat rotbeest in haar lijf... het leek wel alsof zij die ene was, die tegen alle natuurwetten in toch zou overleven..... ... en je baalt als een stekker...want je wil het maar niet geloven....
vrijdag 29 april 2011
die Britten en hun spektakels...
Vandaag stond helemaal in het teken van William en Kate, Of Catherine zoals ze zichzelf voortaan liever laat noemen, dat zal vast wel 'vorstelijker' klinken. Op de tv hadden ze het over de feilloze orchestratie van die britten bij dit soort massagebeuren. Het moet gezegd, zo luidruchtig, boven het theewater en exentriek ze kunnen zijn, zo gedisciplineerd kunnen ze ook keurig in rijtjes staan wachten op de bus of op ... de kus...
En dan kom je later die dag online, vind je ergens bij één van je facebookvrienden 'een link' naar mevrouw Kaandorp hierboven en nadat je dat filmpje keurig had uitgekeken zag je het volgende getiteld 'land of hope and glory' aangekondigd... nah jah, je bent nu toch al de hele dag in die britse sfeer ondergedompeld.... en dan lig je plots in een deuk... ze heeft toch verdacht veel weg van Camilla denk je meteen die wlde haardos, de mannelijke onbehouwenheid, met een beetje fantasie zit je te kijken naar een parodie op een eventueel toekomstig brits staatshoofd (of toch het aanhangsel hiervan)
En jawel... de reporters hadden het juist... die nederlanders kunnen toch echt niet tippen aan die britten als het op structuur aankomt...toch niet aan 'nuchtere' britten....
PS Nog veel gelukwensen aan het jonge paar... en de hoop dat ze nog lang mogen genieten van een zo normaal mogelijk leven.... al zal dat wel een utopie zijn... desalnietemin... het beste luitjes!
donderdag 28 april 2011
confrontatie
je rauwe waarheid.... ze brengt me steeds opnieuw van de wijs...
je rauwe waarheid... ze vlijt me terwijl ze kastijdt...
je rauwe waarheid.... dwingt me tot introspectie, een harde tijd
je rauwe waarheid... ze bevrijdt en pijnigt tegelijk....
JE RAUWE WAARHEID... het enige waarin ik je begrijp!
je rauwe waarheid... ze vlijt me terwijl ze kastijdt...
je rauwe waarheid.... dwingt me tot introspectie, een harde tijd
je rauwe waarheid... ze bevrijdt en pijnigt tegelijk....
JE RAUWE WAARHEID... het enige waarin ik je begrijp!
op het verkeerde been gezet
je zachte warmte en je kussen vol overgave....
je kriebelt aan mijn haar...
langzaam ontwaak ik met jou in mijn armen....
ach wat ben je toch een heerlijke tederheid....
en terwijl ik mij ontspannen wakker draai
zoek jij met je snuit terug de diepte van mijn oor...
of had de lezer iemand anders verwacht ;-)
je kriebelt aan mijn haar...
langzaam ontwaak ik met jou in mijn armen....
ach wat ben je toch een heerlijke tederheid....
en terwijl ik mij ontspannen wakker draai
zoek jij met je snuit terug de diepte van mijn oor...
of had de lezer iemand anders verwacht ;-)
woensdag 27 april 2011
doorprikte ballon
daar sta je dan onder een confetti van schaamteloos neerdwarrelende egotripperij
je was jezelf even voorbijgelopen
je was jezelf even voorbijgelopen
inteelt
Fokkende schepen en zinnen die naast de andere staan
warrige zinflarden en woorden die zelf rijmen gaan
verwarring en schuldige blikken....
de schrijver belooft zichzelf het groene en witte van boeken weer grijs te slaan.
warrige zinflarden en woorden die zelf rijmen gaan
verwarring en schuldige blikken....
de schrijver belooft zichzelf het groene en witte van boeken weer grijs te slaan.
dinsdag 26 april 2011
amnesie
Het instinctieve gedrag van je kleine huisgenoot
brengt een verneveld bestaan tot leven.
Haar zoektocht ontluistert je gedachten.
de woordvormen blijven hangen in schimmige nissen
die worden verdreven door het ochtendgloren.
de tragiek van de creatieveling die op impulsen leeft
brengt een verneveld bestaan tot leven.
Haar zoektocht ontluistert je gedachten.
de woordvormen blijven hangen in schimmige nissen
die worden verdreven door het ochtendgloren.
de tragiek van de creatieveling die op impulsen leeft
maandag 25 april 2011
de rust
En langzaam ebt de onrust weg... vloeiend door de virtuele inkt op het scherm en in de gedachtengang... structuur... hoofdzaak, bijzaak, tussenzaken...
De verzuchtingen van het weten... het is niet weg... het sliep enkel maar... de remedie is teruggevonden... het medicijn voor het bestaan....
De verzuchtingen van het weten... het is niet weg... het sliep enkel maar... de remedie is teruggevonden... het medicijn voor het bestaan....
wieken
Met de leiband en de hond vind je terug wat zen in de ondergaande zon die zo lief is om net niet in de ogen te schijnen.
Als dan plots boven je hoofd een helikopter zijn wieken zwaait. Je gedachten dwalen af naar het waarom van al dat gehaast.... zou er iemand ziek zijn, vliegt hij niet richting Gent UZ? zou wel kunnen denk je dan. En dan dwalen je gedachten af naar de andere kant van de wereld waar je vriendin de vader van haar kind over een aantal weken prijs moet geven aan oorlogsgebied... . Je slikt en relativeert meteen weer de zorgen in je eigen kleine bestaan. (Al zijn die niet steeds zo banaal). Je houdt helemaal niet van oorlog en gruwt van de terreur, de verkrachtingen, de nodeloze moorden, vernietigingen uitroeiingen van ideeën en culturen, potentie en schoonheid van het getroffen volk of volkeren....maar je kent ook de gruwelijke waarheid van het menselijke ras.... we zijn wreedaards, het ergste wat de aarde ooit overkwam en onze vriendelijke hulpvaardigheid is slechts een dun laagje craquelé die elk moment open kan barsten als er aan onszelf of onze dierbaarste dierbaren geraakt word. Ons comfort, onze welvaart, ons naakte voortbestaan, onze visie onze religie, onze voeding onze verwarming of verkoeling... het roept het monster in ons op als het in bedreiging komt...
En plots sta je weer in de realiteit van alle dag terwijl de hond aan de leiband trekt, snuffelend aan het allerbelangrijkste op aarde... de geur van een rivaliserende loopse teef in de buurt van dat spoor van die altijd gewillige machoreu.... je glimlacht zonder een spoor na te laten op je gelaat, terwijl twee katten rustig toekijken naar de viervoeter die hun helemaal niet interesseert gezien ze zich heerlijk wentelt in de heerlijkheid van haar hondengedachten aan een onmogelijke procreatie... .
De net hervonden schrijver in je wil naar huis om de gedachten terug op het scherm te plaatsen... de wereld is plots veranderd in een aaneenrijging van woorden, gedachten ordenen zich... de drang tot schrijven laat je koortsachtig in stille rust wachten tot de trekkracht van de leiband jouw kant kiest....
Als dan plots boven je hoofd een helikopter zijn wieken zwaait. Je gedachten dwalen af naar het waarom van al dat gehaast.... zou er iemand ziek zijn, vliegt hij niet richting Gent UZ? zou wel kunnen denk je dan. En dan dwalen je gedachten af naar de andere kant van de wereld waar je vriendin de vader van haar kind over een aantal weken prijs moet geven aan oorlogsgebied... . Je slikt en relativeert meteen weer de zorgen in je eigen kleine bestaan. (Al zijn die niet steeds zo banaal). Je houdt helemaal niet van oorlog en gruwt van de terreur, de verkrachtingen, de nodeloze moorden, vernietigingen uitroeiingen van ideeën en culturen, potentie en schoonheid van het getroffen volk of volkeren....maar je kent ook de gruwelijke waarheid van het menselijke ras.... we zijn wreedaards, het ergste wat de aarde ooit overkwam en onze vriendelijke hulpvaardigheid is slechts een dun laagje craquelé die elk moment open kan barsten als er aan onszelf of onze dierbaarste dierbaren geraakt word. Ons comfort, onze welvaart, ons naakte voortbestaan, onze visie onze religie, onze voeding onze verwarming of verkoeling... het roept het monster in ons op als het in bedreiging komt...
En plots sta je weer in de realiteit van alle dag terwijl de hond aan de leiband trekt, snuffelend aan het allerbelangrijkste op aarde... de geur van een rivaliserende loopse teef in de buurt van dat spoor van die altijd gewillige machoreu.... je glimlacht zonder een spoor na te laten op je gelaat, terwijl twee katten rustig toekijken naar de viervoeter die hun helemaal niet interesseert gezien ze zich heerlijk wentelt in de heerlijkheid van haar hondengedachten aan een onmogelijke procreatie... .
De net hervonden schrijver in je wil naar huis om de gedachten terug op het scherm te plaatsen... de wereld is plots veranderd in een aaneenrijging van woorden, gedachten ordenen zich... de drang tot schrijven laat je koortsachtig in stille rust wachten tot de trekkracht van de leiband jouw kant kiest....
file
En de onrust dendert door…. Als een nerveuze file.
Knooppunt keel en maag zitten volledig blok….
opgekropte nijd… weggemoffelde verwijten…
zelfontleding… hersengekraak…
opgekropte nijd… weggemoffelde verwijten…
zelfontleding… hersengekraak…
Onrust dendert door….als een nerveuze file…
Verlangend naar de vroege middag luwte van mijn eigen snelweg…
opengetrokken blikje....
Terwijl het lipje van het blikje fris zijn hoeken optrekt in een glimlach zinken de gedachten van de drinker weg in het verleden....
de gemiste kansen kruipen de diepe vochtige aluminium krochten in.
De bitterheid verdwijnt in de bubbels ...
strijdend met de innerlijke sprankels van de weerbaarheid.
Ze zweven verder op de circulaties van illusies, opgehangen aan de realiteit van die anderen.... wervelend rond je hoofd, bewijzen dat ook jij ooit....
Ach je bent de schim in hun schaduwtheater.... je beweegt er tussen als die onaangekondigde vlinderslag uit de tropen.... stof ophopend in hoekjes, wind om de wind zijnde, wervelend in het stof van je eigen gedachtenspinsels....
En terwijl de bitterheid hoogtij viert in lettergrepen en bewoording, vind de ziel van het verleden haar doffe maar diepgewortelde glans stilaan terug, Het eerste dunne laagje stof is weggevaagd..... enkel de toekomst weet of haar potentiële glorie ooit nog zal schitteren of met een eenzame zwaluwslag opgaat in het azuurblauw van de vergetelheid... .
de gemiste kansen kruipen de diepe vochtige aluminium krochten in.
De bitterheid verdwijnt in de bubbels ...
strijdend met de innerlijke sprankels van de weerbaarheid.
Ze zweven verder op de circulaties van illusies, opgehangen aan de realiteit van die anderen.... wervelend rond je hoofd, bewijzen dat ook jij ooit....
Ach je bent de schim in hun schaduwtheater.... je beweegt er tussen als die onaangekondigde vlinderslag uit de tropen.... stof ophopend in hoekjes, wind om de wind zijnde, wervelend in het stof van je eigen gedachtenspinsels....
En terwijl de bitterheid hoogtij viert in lettergrepen en bewoording, vind de ziel van het verleden haar doffe maar diepgewortelde glans stilaan terug, Het eerste dunne laagje stof is weggevaagd..... enkel de toekomst weet of haar potentiële glorie ooit nog zal schitteren of met een eenzame zwaluwslag opgaat in het azuurblauw van de vergetelheid... .
teruggrijpen
Na een aantal maanden afwezigheid van dit experiment, alles netjes teruggevonden zoals ik het achterliet... vrij veilig opgeborgen, want vond zelf bijna de sleutel niet meer terug.
Na een paar woelige dagen van intern onderzoek maar besloten om dit wat minder 'veilig' op te bergen.
Gedeelde woorden winnen aan kracht. Ze kunnen de pijn verlichten, de vreugde exponeren... . Tijd om met nieuwe frisse moed de wereld terug in te stappen... Experiment, zelfontplooiing terugwinnen...
Waarom niet mijn flarden van gedichten en hersenspinsels wat publiekelijker toegankelijk maken? De diepere waarheid is immers enkel voor mezelf bekend. Ook al lijken woorden onthullend, ze kunnen net zo goed verhullend zijn. Maar de emoties ontlaadden, de gedachten winnen aan kracht.
there we go..... de weemoed, de vreugde, de pijn, de liefde, de bitterheid, de tederheid, de verwarring en de verwondering.... voortaan vinden ze hier hun plekje.
Na een paar woelige dagen van intern onderzoek maar besloten om dit wat minder 'veilig' op te bergen.
Gedeelde woorden winnen aan kracht. Ze kunnen de pijn verlichten, de vreugde exponeren... . Tijd om met nieuwe frisse moed de wereld terug in te stappen... Experiment, zelfontplooiing terugwinnen...
Waarom niet mijn flarden van gedichten en hersenspinsels wat publiekelijker toegankelijk maken? De diepere waarheid is immers enkel voor mezelf bekend. Ook al lijken woorden onthullend, ze kunnen net zo goed verhullend zijn. Maar de emoties ontlaadden, de gedachten winnen aan kracht.
there we go..... de weemoed, de vreugde, de pijn, de liefde, de bitterheid, de tederheid, de verwarring en de verwondering.... voortaan vinden ze hier hun plekje.
Abonneren op:
Posts (Atom)