wieken

Met de leiband en de hond vind je terug wat zen in de ondergaande zon die zo lief is om net niet in de ogen te schijnen.
Als dan plots boven je hoofd een helikopter zijn wieken zwaait. Je gedachten dwalen af naar het waarom van al dat gehaast.... zou er iemand ziek zijn, vliegt hij niet richting Gent UZ? zou wel kunnen denk je dan. En dan dwalen je gedachten af naar de andere kant van de wereld waar je vriendin de vader van haar kind over een aantal weken prijs moet geven aan oorlogsgebied... . Je slikt en relativeert meteen weer de zorgen in je eigen kleine bestaan. (Al zijn die niet steeds zo banaal). Je houdt helemaal niet van oorlog en gruwt van de terreur, de verkrachtingen, de nodeloze moorden, vernietigingen uitroeiingen van ideeën en culturen, potentie en schoonheid van het getroffen volk of volkeren....maar je kent ook de gruwelijke waarheid van het menselijke ras.... we zijn wreedaards, het ergste wat de aarde ooit overkwam en onze vriendelijke hulpvaardigheid is slechts een dun laagje craquelé die elk moment open kan barsten als er aan onszelf of onze dierbaarste dierbaren geraakt word. Ons comfort, onze welvaart, ons naakte voortbestaan, onze visie onze religie, onze voeding onze verwarming of verkoeling... het roept het monster in ons op als het in bedreiging komt...

En plots sta je weer in de realiteit van alle dag terwijl de hond aan de leiband trekt, snuffelend aan het allerbelangrijkste op aarde... de geur van een rivaliserende loopse teef in de buurt van dat spoor van die altijd gewillige machoreu....  je glimlacht zonder een spoor na te laten op je gelaat, terwijl twee katten rustig toekijken naar de viervoeter die hun helemaal niet interesseert gezien ze zich heerlijk wentelt in de heerlijkheid van haar hondengedachten aan een onmogelijke procreatie... .

De net hervonden schrijver in je wil naar huis om de gedachten terug op het scherm te plaatsen... de wereld is plots veranderd in een aaneenrijging van woorden, gedachten ordenen zich... de drang tot schrijven laat je koortsachtig in stille rust wachten tot de trekkracht van de leiband jouw kant kiest....