Een allegaartje van woorden, impressies, muziek,...
reflecties ..., geobserveerde of beleefde, vluchtige, maar daarom niet minder krachtige notities.
Vooral voor mezelf, maar misschien ook voor hij of zij die het leest... put er uit wat je wilt, de waarheid is voor elk van ons toch anders. Het weten ligt heel even bij de schrijver.
en zachtjes schommel je de pijn van een gemiste toekomst weer in slaap...
dinsdag 11 oktober 2011
Timshel Lyrics
Cold is the water
It freezes your already cold mind
Already cold, cold mind
And death is at your doorstep
And it will steal your innocence
But it will not steal your substance
But you are not alone in this
And you are not alone in this
As brothers we will stand and we'll hold your hand
Hold your hand
And you are the mother
The mother of your baby child
The one to whom you gave life
And you have your choices
And these are what make man great
His ladder to the stars
But you are not alone in this
And you are not alone in this
As brothers we will stand and we'll hold your hand
Hold your hand
And I will tell the night
Whisper, "Lose your sight"
But I can't move the mountains for you
Ik kwam dit tegen in mijn itunes en kreeg gewoon kippenvel...
Hoe vaak wil je niet bij iemand staan in zijn of haar lijden.... maar dan.... hoe graag je ook wilt.... de bergen kunnen niet verzet worden... en je moet paden vinden eromheen, erover, errond.. of helemaal niet... en toegeven dat die ene piek te hoog is om te nemen....
En zijn al zoveel mensen die ik af moest staan, maar dit ene speciale liedje draag ik op aan Mallebabbe... al jaren van ons heengegaan... maar nog steeds dicht bij mijn hart....
Lieve schat... ik voel je nog steeds waken..... en jouw laatste.. o zo bewust afscheidszinnen.... ze zijn gebrand in mijn ziel, ik denk er nog zo vaak aan terug.... wat kende je ons toch goed....ondanks de veel te korte tijd, de grote afstand en het nooit live ontmoeten.... en toch mis ik je.... voor altijd....
En die rooie dikke lettertjes... speciaal voor jou! (ik associeer ze nog steeds met jouw chatlijnen....)
Dag muts.. zing maar lekker mee!
Baby, you understand me now
if sometimes you see that I'm mad.
Don't you know that no one alive can always be an angel?
When everything goes wrong, you see some bad.
But I'm just a soul whose intentions are good;
oh Lord, please don't let me be misunderstood.
You know sometimes, baby, I'm so carefree
with a joy that's hard to hide.
And then sometimes it seems again that all I have is worry,
and then you're bound to see my other side.
But I'm just a soul whose intentions are good;
oh Lord, please don't let me be misunderstood.
If I seem edgy,
I want you to know,
I never meant to take it out on you.
Life has its problems,
and I get more than my share;
but that's one thing I never mean to do
'cause I love you.
Oh baby, I'm just human.
Don't you know I have faults like anyone?
Sometimes I find myself alone regretting
some little foolish thing;
some simple thing that I've done.
But I'm just a soul whose intentions are good;
oh Lord, please don't let me be misunderstood.
Don't let me be misunderstood.
I try so hard,
so don't let me be misunderstood.
Mijn tranen stroomden langs de regen heen op mijn wangen, bij de verlammende gedachte dat de dood jou in een keuringslijntje heeft geplaatst.
Zijn ogen dwalend over je jonge lijf, wellustig op zoek naar een ankerpunt om je mee te slepen naar zijn domein.
Maar ik laat hem niet!
Ik stuur je duizenden schilden vol liefde, glad en gepolijst, zodat elk van zijn blikken verteren in de warmte van jouw sterke hart!
Een maandelijks terugkerende vloek, jawel… steeds opnieuw vecht je die ene nacht met de muze der slapeloosheid…. . Een muze, maar niet ter jouwer glorie, deze is enkel zichzelf ten dienst. Want de slapeloosheid verheft zichzelf tot een kunstvorm in de creativiteit die het aan de dag legt om je lichaam te doen kronkelen en kreunen in de bochten en plooien van het gewoel die versgestreken lakens tot kreukels reduceert.
Je bent uitgeput, op van het vechten tegen de vaak, je hoofd lijkt wel in verschillende compartimenten onderverdeeld. Eentje waakt, eentje slaapt, eentje zeurt en eentje is klaarwakker! En na een uur of twee drie strijden neemt die laatste vol jolijt het heft in eigen handen. Onderdrukt twee van de drie andere (Die zeurende blijft natuurlijk, wat had u anders verwacht?) en doet je met slome strompelbewegingen de trap afdalen…. Het hondje huppelt fluks voor je uit… want het stille gejank had deze nacht alras resultaat en hierdoor kon ze vrolijk en vrij het kooitje uit…. Verdiepje lager, op naar wat tuinavontuur. (Ze moet het vrouwtje toch wijsmaken dat ze hoogdringend moest, anders mag ze het niet, zo midden in de nacht om verlossing keffen)
Op zomeravonden sluip je vaak even mee de tuin in, met een pluizig dekentje tegen de nachtelijke kou geniet je van die witte schijf aan het firmament. Ze lokt en roept je om te baden in haar licht. De slakken om je heen schuren met raspende tong de frisse blaadjes van je tuintje kaal en actieve katten verwelkomen je op hun nachtelijke strooptocht. Als de koude je botten bereikt, probeer je toch maar eens die zetel in de woonkamer uit. Maar ook die verliest het duel met janneke maan. Het stemt je op één manier tot vrolijkheid… . De gedachte dat de maan invloed heeft op alles wat ‘water bevat… . Die extra kilo’s die je lijf moet voortslepen, het is geen vet, nee nee 'H2O' pomp je vol overtuiging in je wazige brein. Jammer dat de maan dat water niet doet ‘verdampen’, dan bleef je met genoegen een paar nachten per maand waken.
Pas in de vroege uurtjes duw je knikkebollend op het knopje van je nachtelijke metgezel. Je PC’tje staarde je van vermoeidheid tranende ogen aan en knipoogt je nu met zijn laatste lichtgeflikker de ochtendstonde in. Stilletjes klim je op de bedstee, neervlijend naast je geliefde. Alleen heeft het hondje tegen die tijd iets anders in petto. Voor ze zich tegen jou aannesteld, likt ze vol overgave die zelfde geliefde het bed meteen uit. Hem aanporrend de tredmolen van de volgende werkdag in te stappen, terwijl de volle maan nog zachtjes in het ochtendgloren haar laatste adem schijnt. De zon neemt hem op in haar stralen en wiegt het mannenke in de maan, samen met jou, de verlossende slaap in.
De laatste weken even minder tijd gehad voor mijn blog,
maar life is wonderful!
Dat het mooi en dierbaar is.
Dat er steeds weer nieuwe kansen zijn.
Dat het gewoonweg leven is....
Geniet ervan met zijn allen!
"Life Is Wonderful"
It takes a crane to build a crane
It takes two floors to make a story
It takes an egg to make a hen
It takes a hen to make an egg
There is no end to what I'm saying
It takes a thought to make a word
And it takes some words to make an action
It takes some work to make it work
It takes some good to make it hurt
It takes some bad for satisfaction
La la la la la la la life is wonderful
Ah la la la la la la life goes full circle
Ah la la la la la la life is wonderful
Al la la la la
It takes a night to make it dawn
And it takes a day to make you yawn brother
And it takes some old to make you young
It takes some cold to know the sun
It takes the one to have the other
And it takes no time to fall in love
But it takes you years to know what love is
It takes some fears to make you trust
It takes those tears to make it rust
It takes the dust to have it polished
Ha la la la la la la life is wonderful
Ah la la la la la la life goes full circle
Ah la la la la la la life is so full of
Ah la la la la la la life is so rough
Ah la la la la la la life is wonderful
Ah la la la la la la life goes full circle
Ah la la la la la la life is our love
Ah la la la la la
It takes some silence to make sound
It takes a loss before you found it
And it takes a road to go nowhere
It takes a toll to make you care
It takes a hole to make a mountain
Ah la la la la la la life is wonderful
Ah la la la la la la life goes full circle
Ha la la la la la life is wonderful
Ha la la la la la life is meaningful
Ha la la la la la life is wonderful
Ha la la la la la life it is...so... wonderful
It is so meaningful
It is so wonderful
It is meaningful
It is wonderful
It is meaningful
It goes full circle
Wonderful
Meaningful
Full circle
Wonderful
Geprikkelde papillen verdrinken in aroma’s vol zomerkeuken Onschuldige rook wervelt als geurige winteravond waardoor Canis familiaris smeekbeedt met glanzende ogen
Nachtparfum van lokbloemen verhult de doezelende zomerzon onverzadigde ariaas nachtegalen tussen vlinderminnend groen
Verglazen zoetheid verzengt ontlaafde corpea Zinderende huiden deinen zwoel in gegrilde luchtstroom Als latente orgie van de luierende ontspanning
Ze zijn weer in de aanbieding: kittens. Kostprijs: een warme liefdevolle mand.
Het gemiauw weerkaatst rond mijn oren. Hoewel u dit niet letterlijk moet interpreteren. Mijn exemplaren zijn behoorlijk gedisciplineerd als het op produceren van katachtige geluiden aankomt. Behalve de kater… die krijgt me horendol met klaaglijk gejank omdat hij het in zijn pikzwarte kopje haalt honger te hebben. Een zeer subtiel, maar accuraat geplaatste poot waarmee hij de huid van je bovenbeen vlijmscherp bestreelt, zijn de favoriete wapens. Samen met doeltreffende kopstoten gefinaliseerd met ritmisch geroffel op de laminaten vloer. Dat er droogvoer staat à volonté, negeert hij dan totaal… nee, nee, nee, mijnheer wil vers! Gehakte biefstuk bij voorkeur… en de keurslager is goed genoeg als leverancier… ‘de yup’! Ik heb potjandorie een BARF-kater! Ik had er vroeger geen idee van dat katten trendbewust waren, maar deze kan duidelijk dierenfora lezen!
Nee, het gemiauw is overdrachtelijk.
Buurvrouw is sinds dit weekend drie kittens rijker, een oude bekende vier. Mislukte sterilisatie van één van zijn vijf poezen, beweert hij charmant. Waarbij ik mij toch bedenkelijk de wenkbrauwen frons…. Sterilisatie bij vrouwelijke exemplaren is bij mijn weten nogal ‘drastisch’… met bitter weinig ruimte voor ‘mislukking’ me dunkt, maar voornoemde een beetje kennende zal die ‘mislukking’ hoogst waarschijnlijk schuilen in het ‘mislukken’ te ‘onthouden’ dat poeslief nog bij de beul langs moest om dit soort akkefietjes te voorkomen. Ach, zijn warrige geest ken je al wat langer, het is een onderdeel van zijn aaibaarheidsfactor. En zeg nu zelf, iemand die al voor vijf poezen een liefdevolle mand bezorgt… ‘de smeekbede om verlossing van deze overtollige kattenpopulatie’ je kan het hem vergeven….
Een andere bekende kijkt dan weer reikhalzend uit naar juni, dan komt een lief klein katertje haar huis onveilig maken en als laatste, maar vast niet de allerlaatste dit seizoen, een virtuele bekende die zijn dochtertjes vanavond de zevende hemel bezorgt door hun toekomstige medebewoner te kitten-borrelen ten huize mama poes. Het schijnt een karamellen katertje te zijn. Of het beestje even zoet is van aard als de kleur van zijn vacht,… dat is nog maar zeer de vraag. De kinderen hebben katerlief al een naam toebedeeld, zelfs nog voor het diertje bewust was dat hij een bestaansrecht had. Duidelijk een katertje die van ‘vertroeteld worden’ een karaktertrek zal moeten maken. Naar mijn bescheiden mening zou dit geen problemen mogen scheppen, katertjes zijn best wel aanhankelijk naar hun baasjes toe. De mijne zijn toch steeds de luidst spinnende exemplaren geweest die van kopjes geven een handelsmerk maakten. Daarentegen het ter plaatse houden om vertroeteld te kunnen worden,… dat is bij katertjes een iets of wat complexere zaak. Maar welke jongeheer kan nu vier guitige meisjesogen weerstaan die vol adoratie elke beweging van hem volgen? Ach dat komt vast wel goed… nee nee, over deze Felix maak ik mij absoluut geen zorgen. Dat komt dik in orde.
Het virtuele gemiauw blijft duidelijk hangen nadat er op mijn facebook een fotootje de revue passeert van de vier ‘ongelukjes’. Het hart smelt als een ijsje voor de zon… maar het verstand zegeviert met radicale logica nadat mijn blik over één van mijn vier kattenbakken dwaalt…. De warme mand… ze is hier al bevolkt, ik sus mijn geweten en bedenk dat ‘u’ misschien ‘wel’ een vacature voor muizenvanger heeft openstaan?
Your wants desires
Needs and wishes
Will be duly noted
Processed filed and cataloged
Labeled and encoded
Turned into sitcom dialog
And advertising slogans
We've got a box to put in your brain
Hard wired for downloading
All the secrets and the mysteries
You've been selfishly withholding
The dreams and hopes
That once were yours
Will now be collected and dispersed
So the first to come with cash to spend
Will be the first one served
We've got a box to put in your brain
Hard wired for downloading
All the secrets and the mysteries
You've been selfishly withholding
Make you think you like to be watched
Displayed on the auction block
Invaded in your own home
Stripped naked on the television
Humiliated in front of millions
We've got a box to put in your brain
Hard wired for downloading
All the secrets and the mysteries
You've been selfishly withholding
We've got a box to put in your brain
We've got a box to put in your brain
We've got a box to put in your brain
We've got a box to put in your brain
Your wants desires
Needs and wishes
Will be duly noted
Vijftien witte onderbroekjes, vijftien washandjes, vier witte T-shirts. Netjes op twee rijen…
En je geniet….
je geniet van die pure simpele rijtjes die een frisse geur rondstrooien terwijl de zon met haar warmte je voorhoofd kust. Wat kan het leven toch heerlijk eenvoudig zijn. Licht weerkaatst ophet bladgroen rond je heen, allemaal kleurschakeringen die een eigen naam hebben, voor jou grotendeels onbekende, het stoort je niet, het volstaat te weten dat ze er zijn, die onnoembare aantallen… donkere, lichte, sappige en droge, bruinbespikkelde en geelomrande, frisgroene en schadusblauwe,… . Een hommel die zich aangetrokken voelt door het lentefris van je wasmiddel zoemt rond je oren. De poezen strijken met hun staarten langs je kuiten… .
Het ophangen van de was… het is één van de weinige taken die je gek genoeg voldoening bezorgt. Echte diepe voldoening… maar niet zomaar… de was moet wel juist hangen. Keurig netjes gesorteerd. Kleur bij kleur, soort bij soort. Je verdenkt jezelf er van wat neurotisch te zijn op dit vlak. Nu ja, het is nog niet zo ernstig dat de mannen in het wit moeten langskomen, al denkt je man daar op die momenten anders over. Het is zeker niet zo dat het nooit eens ongeordend de draad op kruipt, maar als je die stukken vezels chaotisch ziet wapperen, ben je niet tevreden. Dan is die voldaanheid, die diepe voldoening en rust, die het kan creeëren in je binnenste, afwezig. Dat ene perfecte momentje waardoor je kan genieten van deze pure routine.
De wasknijpers duelleren ondertussen met de gesel van de wind die het linnen tormenteert. De geur verspreidt zich bedwelmend in je geheugen. De zon, het gras, de vogels die bij de buren kwinkeleren, bij jou durven ze zich niet meer te vertonen… teveel kattig gezelschap. Je sluit je ogen en waant je even in het warme zuiden, je gevoel neemt je mee naar de Quercy. De geur van lavendel, zongedroogde aarde, dor eikenblad en champignons die diep verzonken liggen tussen houtmolm, geknakte twijgen en vertrapt gras. Het tjilpen maakt plaats voor getjirp van krekels. De kattenstaarten door sprinkhanen die kriebelen langs je onderbenen. En in je oren klinken stemmen van beminden die al afscheid namen van het leven. Je voelt plots een strohoed op je kruin en de geur van droog hooi kruipt langzaam je neusvleugels omhoog. Het sappige gras onder je voeten maakt plaats voor stoffig geel zandsteen dat miljarden jaren aan oceanische geschiedenis in zich draagt. De herinnering aan zomerse jeugdvakanties mijmeren in je door.
Terwijl je vol weemoed de ogen opent zet een windvlaag, flirtend met je natte kleren, je terug in het heden en duwen de rest van je huishoudelijke taken je met trage tred het huis in. Maar geen enkele brengt deze mooie herinnering tot leven.
Je had heel even genoten van dit geschenkje, met liefde bezorgt door die twee draadjes. Opgetogen huppel je verder door de dag terwijl een warme genietende glimlach zindert op je lippen.
Ooit loste je stem een openstaande vacature in.
Je toekomstige baas was zo onder de indruk van je telefonische sollicitatie, dat hij je bijna blindelings de job aanbood. 'Bijna', want op het laatste nippertje regelde de man toch nog een 'vleeskeuring' kwestie zeker te zijn dat het magere loontje optimaal zou renderen. Gelukkig was je toen nog een jonge frisse deerne.
Je hoorde het donderen in Keulen, je uitspraak was net datgene wat je inwendig kon doen huilen van ellende. Als kind sprak je de 'r' niet goed uit. Die lag ergens tussen de warme engelse patatjes. Ingeslikt, verborgen en verbogen. Het verrijkte wel je taal, de anekdote wil dat je als kleuter bewust was van dit euvel. Je zocht steevast naar 'r'-loze synoniemen. In de zaak van je ouders stond een goederenlift. Iedereen sprak steeds over 'den ascenseur'...alleen jij, ukkie die je was, gebruikte verbeten het woordje 'lift'. Dictie, logopedie ze baatten niet. Meer dan een franse 'r' kwam er niet uit. En die vond je zo afschuwelijk en geforceerd dat hij maar tussen die warme engelse patatjes werd weggemoffeld, enkel tijdens de zo gehaatte franse les was hij handig. In al je kinder- en jeugdjaren was je je dus pijnlijk bewust van deze slechte uitspraak, bovendien kreeg je vaak te horen dat je niet goed a r t i c u l e e r d e, tsja, wie kan er nu met een aardappel in zijn mond duidelijke taal verkondigen? Eén of andere griek had het je ooit wel eens voorgedaan, maar dan met stenen. Aardappelen waren gelukkig wat smakelijker.
Ergens in je twintiger jaren kwam het mirakel gegoten in twee jaar zangles. De herhaalde ademhalingstechnieken en een plots voorgeschotelde italiaanse aria creeërden de vluchtroute, weg uit de hel. Je had natuurlijk wel eerst omstandig uitgelegd dat je al die 'r'-en onmoglijk kon doen rollen als een woeste golfslag op een maagdelijk strand, maar de zangleerkrachte wuifde het zomaar weg..... "zing nu maar gewoon.".... De basis was in de voorgaande jaren gelegd ... de dictie, de logopedie.... het was de nodige onderbouw om die 'r' tot leven te wekken. meer nog, een tropische donderslag verbleekte erbij. Je stem kreeg voorgoed een andere kleur!
Dat was dan ook meteen het enige goede aan die hele zanglessenperiode. Voor het overige was het een puur traumatische ervaring. Eentje die je voorgoed 'en public' de mond snoerde als er iets van 'zingen' werd gesugereerd. (tenzij in de vroege uurtjes op feestjes.. maar wie spreekt dan nog van 'zingen'?)
Je bent nu al een eindje carrièreloos en je stem ligt stoffig opgeborgen tussen de dagelijkse sleur. Tot vandaag, in een gesprekje met een ex-radiomedewerker kwamen stemmen en hun 'timbres' even ter sprake. Je vroeg je af of je het nog wel in je had.... of je het ooit wel in je gehad had.... maar tja, dat werd in je profesionele periode door bekenden en onbekenden zo vaak spontaan gemeld. En een blinde medestudent verklapte je dat hij die eerste keer dat hij je stem door de gangen hoorde galmen overtuigd was dat je voor de radio werkte. (Tot nu toe je mooiste compliment op stemgebied) Anderen namen soms geen blad voor de mond en suggereerden met een kwinkslag een telefonische job van 'ahum' minder familiale aard.
Het moest dus wel waar zijn en zo begon je te zoeken naar 'stemopnamemogelijkheden'. Na al die jaren wou je zelf ontdekken waarom mensen je stem aan de telefoon zo leuk vonden klinken.
Wat snuisteren op de computer beloonde je met een opnamepakketje. Een erg compact en basic pakketje welliswaa. Je eerste pogingen waren er dan ook naar. Bijna gaf je er meteen de brui aan, ze moesten zich toch allemaal vergist hebben en de telefoonkwaliteit in mijn hoogdagen was vast erg mild bij het verdoezelen van die enge stem die uit de boxen schalde. Vooral omdat je het eerst met wat 'meezingen' had uitgetest terwijl een franse chansonier begeleidde via je hoofdtelefoon..... Dat dit niet zo'n goed idee was had je gezien bovenstaande verklaring wel kunnen weten. Gelukkig kwam je koppige natuur weer boven drijven. Toch nog maar eens proberen. En waarempel, na wat keelgeschraap en het nodige kuchwerk kwam er toch nog iets 'aardigs' uit. hmmm, maar als een zwoele telefoonstem vond je het niet klinken. .
Je besloot het maar aan derden over te laten. Toen 's avonds de andere helft van het trouwboekje thuiskwam moest die er aan geloven. Toen hij het blogstukje onder lichte dwang beluisterde vroeg hij verbaasd wie dit had ingesproken.... whow.... en het klonk niet eens afkeurend maar oprecht verrast, BINGO, je had je 'stem' terug!.
Je werd meteen wat overmoedig en bedacht dat je, net zoals je grote voorbeeld, Simon Carmiggelt, best wel wat van je 'stukjes' in kon spreken. Zo werd je blogje ook wat geanimeerder dacht je. Maar dat was buiten de waard gerekend. Blogger liet niet zomaar audiobestandjes toe. TE SIMPEL! Nee nee, een mens moet nu meteen een filmpje maken of de hele handel via een website downloaden. Eigen creativiteit werd, behalve schrijvende, duidelijk niet geapprecieerd.
Gelukkig bracht je man soelaas. Met wat knip- en plakwerk, wat testresultaatjes, de nodige omgevingsstilte en dito inleespogingen later, kwam een eerste audioblogje tot wasdom. Je diepte zelfs nog enkele dictie instructies op uit de oude doos en liet die 'eind-n' keurig vallen. Plots was de fenix uit haar assen herrezen, bestoft en gekreukt en met wat meer ademnood, maar ze leefde nog, en hoe! Ze popelde om het volgende stukje in te spreken... en zo gebeurde..
lekke gieter
deegbal in maag die een uitweg zoekt
kermisgevoel na het tiende rondje carroussel
boei, wangen warm ontploffingsgraad
spotlights vol priemende blikken
en dan
rauwe schrille keelgeluiden
een pijnigend aria lang
twee decennia en nog
vlucht je schaduw
zichzelf voorbij
Gisterenavond de film HOME bekeken. Ik werd haast misselijk.
Nee niet door gruwelijke beelden, net het tegenovergestelde, geen bloederige scenes of bomaanslagen, geen eindeloze verkrachtingen of verminkingen... althans... niet aan de oppervlakte van de camerabeelden. De gruwel lag net in de mooiheid, de mooiheid die wij, mensen in een recordtempo vandaliseren. O ja, ik wist het allemaal wel, maar net het gebrek aan giflozingen, fabrieken en andere pijnlijk lelijke landsschapsvernietigende zaken maakt dit zo gruwelijk. Wie doordenkt kan niet meer naast het contrast kijken. Hij laat ons zien wat we kapot maken. Wat we zullen missen door onze eigen domme (dom is echt een understatement van formaat) naar de eeuwige verdoemenis helpen.
Is het toeval dat de mensen die hij in beeld brengt net die mensen zijn die door armoede dicht bij de natuur staan? Die in volle eenvoud leven? Ik denk het niet. Voor mij is dit de enige kans om 'misschien' heeeeeeeeeeel misschien onze planeet te redden van onvruchtbaarheid. Want uiteindelijk zal ze wel blijven bestaan, draaiend en al, alleen.... het leven zoals wij het kennen en bestempelen zal niet meer zijn. De vraag is alleen hoe vlug.... en volgens mij veel vlugger dan we ons willen realiseren. De angst dat we het einde van onze levensdagen zullen vullen met happen naar een teug verfrissende lucht uitdrogen en snakken naar een druppel drinkbaar water. Dit doemscenario lijkt mij plots enorm realistisch. En ondertussen groeit de bevolink maar aan en is de wereld blij dat China het verbod op meerdere kinderen opgeheven heeft, want politiek incorrect... . Het was misschien net wel onze enige ontsnappingsventiel.... o wat zijn wij homo sapiens toch dom.... en ze noemen ons dan nog de 'wijze mens'.... tijd om er in vandaele een nieuwe definitie aan te koppelen... aan dat woordje 'wijs'
Alleen onze hond krulde zich op en vleidde zich met een tevreden zuchtje op de bank.... wijsheid.... het ligt bij hen die hun instinct volgen, niet hun rede....
En daar zit je dan, aan je klaviertje. Een hoofd vol ideeën. Woorden die heldere beelden vormen in het labyrint van je gedachten... maar ze vinden de uitgang niet.
Je bent met jezelf nu éénmaal een uitdaging aangegaan, je wilt en moet en zal jezelf verplichten om elke dag toch wat neer te pennen, wat meer dan een losse zin. (Al zijn die zinnen niet zo evident, want op die van vandaag zat je toch ruim een kwartier te 'her'zwoegen.)
Ach waarom je zo pijnigen denkt de lezer vast, maar er zit wel meer achter. Een nieuw verbeten gevecht met jezelf. Al wat te lang rustte je op je lauweren. Ook was er de laatste tijd best wel wat confrontatie met wat had kunnen zijn als.... Ook al had je alle recht en ook wel zeker nood aan die rust, vanbinnen is er iets verschoven. Een lichte, maar duidelijke zekerheid. De groei die je vond in die zelfreflectie wil je nu naar buiten dragen.
Iets vroeger op de avond viel in een virtueel gesprek het woord 'psychologie' en hierdoor zweven je gedachten nu terug naar theoriën, uit de doeken gedaan door een grijsaard die de volle aula met twinkelingen in zijn ogen tot grootse discussies uitlokte. Hoe controversiëler hoe schitterender de vonken dansten over zijn pupillen.
Was het niet zo dat mensen rond hun 40'ste drastische wendingen kunnen nemen in hun leven... zou dit er zo eentje zijn? Een carrièremove van de eindelijk volwassen geworden mens? Een wissel zonder inkomen dan wel. Maar ach, je levensloop leerde je dat rijkdom niet in centen zit, maar in je eigen flexibiliteit en alles wat onkoopbaar is met geld. De grijsaard had het, zoals altijd, bij het rechte eind..., al waande je jezelf in je jeugdige overmoed soms immuun voor zijn voorspellingen. (En meteen hou je bij dit besef je hart vast terwijl je bij de gedachte komt dat je man nog zijn midlifecrisis moet beleven.)
Het 'terug' onder de knie krijgen van spelling en grammatica, het opleuken van je zinnen, het spel met de beeldspraak, het heeft je gebeten en laat niet los, als een American Stafford die geen discipline kent.
Je drukt dus maar op 'voorbeeld' en plaatst dadelijk dit stukje aanslagen op het scherm. Met rechte rug en een flinke dosis overmoed. Waarom ook niet, de grijsaard had het toch voorspeld! ;-)
Na jaren dat je op het nieuwtje wacht komt het toch nog steeds keihard aan. Een familievriendin is de strijd tegen haar kanker aan het verliezen. Het waken is ingezet. Vol verdriet zit je te denken aan die vrouw die je zo vaak op foto zag bij haar schoonouders, waar je zo'n ongelooflijke verhalen van hoorde ... haar moedige harde met opgeheven hoofd gestreden oorlog.... hij komt tot een einde... . En nog hoor je steeds de positieve noten, hoe ze half verlamd haar stiefdochter ondersteunt en laat lachen tot ze zelf het bewustzijn zal verliezen....Je hebt haar nooit zelf ontmoet, maar kent haar uit duizenden verhalen en uit de warmte en de liefde in de stem en de gezichten van haar schoonfamilie... Je weet gewoonweg dat dit een aparte vrouw is...Nog steeds... al zit je te denken dat terwijl je dit tikt.... ze haar laatste adem kan zuchten... een erg vreemde gedachte... en toch zo aards als maar zijn kan.
De wereld draait zacht rond je door... terwijl je haar maar niet los kan laten... ze was er al zo lang en ze won de laatste jaren, schijnbaar steeds opnieuw van dat rotbeest in haar lijf... het leek wel alsof zij die ene was, die tegen alle natuurwetten in toch zou overleven..... ... en je baalt als een stekker...want je wil het maar niet geloven....
Vandaag stond helemaal in het teken van William en Kate, Of Catherine zoals ze zichzelf voortaan liever laat noemen, dat zal vast wel 'vorstelijker' klinken. Op de tv hadden ze het over de feilloze orchestratie van die britten bij dit soort massagebeuren. Het moet gezegd, zo luidruchtig, boven het theewater en exentriek ze kunnen zijn, zo gedisciplineerd kunnen ze ook keurig in rijtjes staan wachten op de bus of op ... de kus...
En dan kom je later die dag online, vind je ergens bij één van je facebookvrienden 'een link' naar mevrouw Kaandorp hierboven en nadat je dat filmpje keurig had uitgekeken zag je het volgende getiteld 'land of hope and glory' aangekondigd... nah jah, je bent nu toch al de hele dag in die britse sfeer ondergedompeld.... en dan lig je plots in een deuk... ze heeft toch verdacht veel weg van Camilla denk je meteen die wlde haardos, de mannelijke onbehouwenheid, met een beetje fantasie zit je te kijken naar een parodie op een eventueel toekomstig brits staatshoofd (of toch het aanhangsel hiervan)
En jawel... de reporters hadden het juist... die nederlanders kunnen toch echt niet tippen aan die britten als het op structuur aankomt...toch niet aan 'nuchtere' britten....
PS Nog veel gelukwensen aan het jonge paar... en de hoop dat ze nog lang mogen genieten van een zo normaal mogelijk leven.... al zal dat wel een utopie zijn... desalnietemin... het beste luitjes!
je rauwe waarheid.... ze brengt me steeds opnieuw van de wijs...
je rauwe waarheid... ze vlijt me terwijl ze kastijdt...
je rauwe waarheid.... dwingt me tot introspectie, een harde tijd
je rauwe waarheid... ze bevrijdt en pijnigt tegelijk....
JE RAUWE WAARHEID... het enige waarin ik je begrijp!
Het instinctieve gedrag van je kleine huisgenoot
brengt een verneveld bestaan tot leven.
Haar zoektocht ontluistert je gedachten.
de woordvormen blijven hangen in schimmige nissen
die worden verdreven door het ochtendgloren.
de tragiek van de creatieveling die op impulsen leeft
En langzaam ebt de onrust weg... vloeiend door de virtuele inkt op het scherm en in de gedachtengang... structuur... hoofdzaak, bijzaak, tussenzaken...
De verzuchtingen van het weten... het is niet weg... het sliep enkel maar... de remedie is teruggevonden... het medicijn voor het bestaan....
Met de leiband en de hond vind je terug wat zen in de ondergaande zon die zo lief is om net niet in de ogen te schijnen. Als dan plots boven je hoofd een helikopter zijn wieken zwaait. Je gedachten dwalen af naar het waarom van al dat gehaast.... zou er iemand ziek zijn, vliegt hij niet richting Gent UZ? zou wel kunnen denk je dan. En dan dwalen je gedachten af naar de andere kant van de wereld waar je vriendin de vader van haar kind over een aantal weken prijs moet geven aan oorlogsgebied... . Je slikt en relativeert meteen weer de zorgen in je eigen kleine bestaan. (Al zijn die niet steeds zo banaal). Je houdt helemaal niet van oorlog en gruwt van de terreur, de verkrachtingen, de nodeloze moorden, vernietigingen uitroeiingen van ideeën en culturen, potentie en schoonheid van het getroffen volk of volkeren....maar je kent ook de gruwelijke waarheid van het menselijke ras.... we zijn wreedaards, het ergste wat de aarde ooit overkwam en onze vriendelijke hulpvaardigheid is slechts een dun laagje craquelé die elk moment open kan barsten als er aan onszelf of onze dierbaarste dierbaren geraakt word. Ons comfort, onze welvaart, ons naakte voortbestaan, onze visie onze religie, onze voeding onze verwarming of verkoeling... het roept het monster in ons op als het in bedreiging komt...
En plots sta je weer in de realiteit van alle dag terwijl de hond aan de leiband trekt, snuffelend aan het allerbelangrijkste op aarde... de geur van een rivaliserende loopse teef in de buurt van dat spoor van die altijd gewillige machoreu.... je glimlacht zonder een spoor na te laten op je gelaat, terwijl twee katten rustig toekijken naar de viervoeter die hun helemaal niet interesseert gezien ze zich heerlijk wentelt in de heerlijkheid van haar hondengedachten aan een onmogelijke procreatie... .
De net hervonden schrijver in je wil naar huis om de gedachten terug op het scherm te plaatsen... de wereld is plots veranderd in een aaneenrijging van woorden, gedachten ordenen zich... de drang tot schrijven laat je koortsachtig in stille rust wachten tot de trekkracht van de leiband jouw kant kiest....
Terwijl het lipje van het blikje fris zijn hoeken optrekt in een glimlach zinken de gedachten van de drinker weg in het verleden.... de gemiste kansen kruipen de diepe vochtige aluminium krochten in. De bitterheid verdwijnt in de bubbels ... strijdend met de innerlijke sprankels van de weerbaarheid.
Ze zweven verder op de circulaties van illusies, opgehangen aan de realiteit van die anderen.... wervelend rond je hoofd, bewijzen dat ook jij ooit.... Ach je bent de schim in hun schaduwtheater.... je beweegt er tussen als die onaangekondigde vlinderslag uit de tropen.... stof ophopend in hoekjes, wind om de wind zijnde, wervelend in het stof van je eigen gedachtenspinsels....
En terwijl de bitterheid hoogtij viert in lettergrepen en bewoording, vind de ziel van het verleden haar doffe maar diepgewortelde glans stilaan terug, Het eerste dunne laagje stof is weggevaagd..... enkel de toekomst weet of haar potentiële glorie ooit nog zal schitteren of met een eenzame zwaluwslag opgaat in het azuurblauw van de vergetelheid... .
Na een aantal maanden afwezigheid van dit experiment, alles netjes teruggevonden zoals ik het achterliet... vrij veilig opgeborgen, want vond zelf bijna de sleutel niet meer terug.
Na een paar woelige dagen van intern onderzoek maar besloten om dit wat minder 'veilig' op te bergen. Gedeelde woorden winnen aan kracht. Ze kunnen de pijn verlichten, de vreugde exponeren... . Tijd om met nieuwe frisse moed de wereld terug in te stappen... Experiment, zelfontplooiing terugwinnen...
Waarom niet mijn flarden van gedichten en hersenspinsels wat publiekelijker toegankelijk maken? De diepere waarheid is immers enkel voor mezelf bekend. Ook al lijken woorden onthullend, ze kunnen net zo goed verhullend zijn. Maar de emoties ontlaadden, de gedachten winnen aan kracht.
there we go..... de weemoed, de vreugde, de pijn, de liefde, de bitterheid, de tederheid, de verwarring en de verwondering.... voortaan vinden ze hier hun plekje.
