twee draden (+ audioblog)

Vijftien witte onderbroekjes, vijftien washandjes, vier witte T-shirts. Netjes op twee rijen…

En je geniet….

je geniet van die pure simpele rijtjes die een frisse geur rondstrooien terwijl de zon met haar warmte je voorhoofd kust. Wat kan het leven toch heerlijk eenvoudig zijn. Licht weerkaatst op  het bladgroen rond je heen, allemaal kleurschakeringen die een eigen naam hebben, voor jou grotendeels onbekende, het stoort je niet, het volstaat te weten dat ze er zijn, die onnoembare aantallen… donkere, lichte, sappige en droge, bruinbespikkelde en geelomrande, frisgroene en schadusblauwe,… . Een hommel die zich aangetrokken voelt door het lentefris van je wasmiddel zoemt rond je oren. De poezen strijken met hun staarten langs je kuiten… .

Het ophangen van de was… het is één van de weinige taken die je gek genoeg voldoening bezorgt. Echte diepe voldoening… maar niet zomaar… de was moet wel juist hangen. Keurig netjes gesorteerd. Kleur bij kleur, soort bij soort. Je verdenkt jezelf er van wat neurotisch te zijn op dit vlak. Nu ja, het is nog niet zo ernstig dat de mannen in het wit moeten langskomen, al denkt je man daar op die momenten anders over. Het is zeker niet zo dat het nooit eens ongeordend de draad op kruipt, maar als je die stukken vezels chaotisch ziet wapperen, ben je niet tevreden. Dan is die voldaanheid, die diepe voldoening en rust, die het kan creeëren in je binnenste, afwezig. Dat ene perfecte momentje waardoor je kan genieten van deze pure routine.

De wasknijpers duelleren ondertussen met de gesel van de wind die het linnen tormenteert. De geur verspreidt zich bedwelmend in je geheugen. De zon, het gras, de vogels die bij de buren kwinkeleren, bij jou durven ze zich niet meer te vertonen… teveel kattig gezelschap. Je sluit je ogen en waant je even in het warme zuiden, je gevoel neemt je mee naar de Quercy. De geur van lavendel, zongedroogde aarde, dor eikenblad en champignons die diep verzonken liggen tussen houtmolm, geknakte twijgen en vertrapt gras. Het tjilpen maakt plaats voor getjirp van krekels. De kattenstaarten door sprinkhanen die kriebelen langs je onderbenen. En in je oren klinken stemmen van beminden die al afscheid namen van het leven. Je voelt plots een strohoed op je kruin en de geur van droog hooi kruipt langzaam je neusvleugels omhoog. Het sappige gras onder je voeten maakt plaats voor stoffig geel zandsteen dat miljarden jaren aan oceanische geschiedenis in zich draagt. De herinnering aan zomerse jeugdvakanties mijmeren in je door.

Terwijl je vol weemoed de ogen opent zet een windvlaag, flirtend met je natte kleren, je terug in het heden en duwen de rest van je huishoudelijke taken je met trage tred het huis in. Maar geen enkele brengt deze mooie herinnering tot leven.

Je had heel even genoten van dit geschenkje, met liefde bezorgt door die twee draadjes. Opgetogen huppel je verder door de dag terwijl een warme genietende glimlach zindert op je lippen.